Feminist struggles from Italy to Greece [ENG-ΕΛΛ]

Speech in the antiracist festival (Athens, 7-8-9 July 2017) about the Non Una Di Meno struggle in Italy.

ENGLISH

Marina Montanelli, ESC Infosex

I will try to use this intervention for sharing our experiences about the women’s movement Non Una Di Meno in Italy (translated Not one less), and comparing it with what happened in rest of the world, and try to give some perspectives on the future of this movement.

But I will also try to share a part of our theoretical elaboration about how women’s struggles are part of the general liberation process, and they are not only focused on women. So, I would like to keep together analysis and narration. In May 2016, after the bloody killing of Sara Di Pietrantonio, a university student burnt alive by her former boyfriend, we felt the necessity to speak up, and being loud. We can say that there a new feminist movement was arising.
In Italy every two days a woman is killed. In front of this escalation of violence, we had to get organize. Many feminist collectives, women centres against violence, social centres, but as well single women came together, and we started to do public assemblies all around the city of Rome, and we called for the first national assembly, last October.

There, we started to elaborate on the inefficiencies of the governmental policies and we opened a public space of discussion to write a feminist plan against male violence, and called for mobilizations and a national demonstration.
Our point of departure has been to denounce the governmental actions, always based on emergency, an approach that does not recognize the structural dimension of violence. On the contrary, our feminist plan – our political manifesto – it radically re-thinks society, it critiques neoliberal policies that are a reconfirmation of the patriarchal order of the world. It was exactly this radical and complex discourse that had the capacity to aggregate and mobilize.
On the 26th of November – for the International Day for the Elimination of Violence against Women – in Rome, nearly 300,000 people took the streets; as on the 8th of March – the day of the global women’s strike – in all major cities of Italy, as well as smaller cities and villages women took back their right to strike.

Since the begging we connected with all the women that around the world were mobilizing, trying to have a global perspective, because if violence is structural we need to have a structural answer to violence. Non Una Di Meno, the name of our movement, is the translation of the slogan Ni Una Menos of our Argentinian sisters and comrades. And during the all year, we have tried to strengthen this connection with Argentina, the United States, Poland and so on.
From the point of view of the analysis, we have questioned some traditional categories, for example the supposed ‘crisis of patriarchy’, to verify if they were still valuable to understand the escalation of violence against women. In fact, the growth of violence against women is not simply an Italian phenomenon, and the data coming from the global south are even worse. We have defined violence as a structural phenomenon, and not as an emergency, that concerns all relations in the society, and not only private relations.

From this perspective, we have found an intrinsic connection between this phase of capitalist restructuration and gender violence. Reading Silvia Federici, we have talked about a new witches hunt: a new phase of primitive accumulation that produces a re-feudalization of social relations, in a worrying combination between archaic and modern. .A re-colonization, that starts from women bodies, because there it is inscribed the co-existence between production and reproduction. A new enclosure of women between domestic walls is happening.

This is the paradoxical nature of capitalist accumulation in its neoliberal version: from the one hand, capitalism is able to capture and valorise differences of gender, race, and culture – here we are thinking for example to the diversity management, pinkwashing, and in general to all new forms of production that are able to profit from subjectivities, lifestyles, emotions, relational and care capacities. And from the other hand, we are witnessing a re-emersion of the archaic: new enclosures, exclusions, repression and restriction on our body choices (as restriction on abortion and contraceptives), new fundamentalism, against women and LGBTQIA.

Hence, we have refused a culturalist analysis that victimizes women, to embrace an analysis that connects violence, to social, economic and political conditions.

Our claims are not simply ex-post answers to gender violence, but they want to change the structural conditions that produce violence. We want a basic income for self-determination against the general impoverishment, a basic income for individual autonomy against economic dependency, that makes impossible to leave violent relationships. We want a universal welfare and social services, a European minimum wage against the gender pay gap, and social dumping. Against precarity, exploitation and inequality in the labour market, exacerbated by the economic crisis and the last labour reforms. For a different education system, that educates to the respect of differences. We want the full respect of women choices in the healthcare system, the funding of women centres against violence and full respect of their independence, centres that should be space self-organized by women and for women.

Since we are confronted with a systemic and global attack, our answer needs to be structural, radical and transnational. We think that regarding this movement, we can probably talk about a third wave of feminism.

A feminism that is intersectional and anti-capitalist: we are together not simply because we are women, but we come together on the basis of our differences and common struggles, intersecting class, race, and gender.

Differently from other global movements, we are not looking for general and universal claims, but we have started from our partiality, from our bodies, from our sexualised bodies, to articulate these differences in common struggles, striking together, and writing together our claims. This means that we are fighting not only for women, but for the liberation of the whole society. In this sense, feminism is a perspective, a lens through which read the reality, organize struggles, conceptualize what we want and take it!

The 8th of March has made visible this: in more than 50 countries women took the streets, and they got organized, becoming political subjects and not only victims of violence. With the 8th of March we took back the strike from traditional unions, we gave to the strike a new meaning, not only economic not only symbolic, but the two together: it was a social strike, a strike from productive and reproductive labour, from dependent and domestic work, a strike of unemployed, precarious and free-lance workers.

In Italy, after the strike, we have focused on the writing of our feminist plan against male violence, this has been our instrument to build together a common perspective.

But beyond that, we think the only way to continue and to maintain organizational capacity and continuity is to fight together again, and open up space of transformation. For this, we will participate to the day of action launched by the Argentinian women. The 28th of September we want to organize a transnational day of action for the right to abortion and choice on our bodies, for free and universal healthcare, against new funding-cuts on healthcare, because they are a direct attack on our life and dignity. Enlarging the participation to the 28th of September is our first and main task for a new autumn of feminist struggles. We will try to do this in Rome, we hope it can happen as well in Athens.

ΕΛΛΙΝΙΚΆ

της Μαρίνα Μοντανέλι, Infosex_Esc Atelier/Non Una Di Meno -Ρώμη

Ενόψει της αυριανής ημέρας διεθνούς δράσης για το Δικαίωμα στην Έκτρωση, δημοσιεύουμε το κείμενο εισήγησης της Μαρίνα Μοντανέλι από την Πρωτοβουλία Non Una Di Meno Roma, στην συζήτηση “Από την Ιταλία στις ΗΠΑ και την Ελλάδα: φεμινιστικοί αγώνες και εμπειρίες” , η οποία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 20ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ στις 30 Ιουλίου στο πάρκο Γουδή.

Ακολουθεί η μετάφραση της εισήγησης:

Θα προσπαθήσω να εκμεταλευτώ τη συγκεκριμένη παρέμβαση για να μοιραστώ τις εμπειρίες μας σε σχέση με το κίνημα των γυναικών Non Una Di Meno στην Ιταλία (μεταφράζεται Ούτε μία λιγότερη), και να το συγκρίνω με αυτό που συνέβη στον υπόλοιπο κόσμο και να προσπαθήσω να δώσω κάποιες προοπτικές αναφορικά με το μέλλον αυτού του κινήματος.

Αλλά θα προσπαθήσω, επίσης, να μοιραστώ μέρος των θεωρητικών μας επεξεργασιών σε σχέση με το πως οι αγώνες των γυναικών είναι μέρος της συνολικής διαδικασίας απελευθέρωσης και δεν επικεντρώνονται μόνο στις γυναίκες. Επομένως, θα ήθελα να κρατήσω σε ένα παράλληλο επίπεδο την ανάλυση και την αφήγηση.

Το Μάιο του 2016, μετά την αιματηρή δολοφονία της Σάρα Ντι Πιετραντόνιο, μιας φοιτήτριας που κάηκε ζωντανή από τον πρώην σύντροφό της, νιώσαμε την ανάγκη να μιλήσουμε και να είμαστε βροντερές. Μπορούμε να πούμε πως τότε ένα νέο φεμινιστικό κίνημα αναδυόταν.

Στην Ιταλία, κάθε δύο μέρες μια γυναίκα δολοφονείται. Μπροστά σε αυτήν την κλιμάκωση της βίας, έπρεπε να οργανωθούμε. Πολλές φεμινιστικές συλλογικότητες, κέντρα γυνακών ενάντια στη βία, κοινωνικά κέντρα, αλλά επίσης και μεμονωμένες γυναίκες ήρθαν κοντά και ξεκινήσαμε να κάνουμε δημόσιες συνελεύσεις σε όλη την πόλη της Ρώμης, και καλέσαμε στην πρώτη εθνική συνέλευση, τον προηγούμενο Οκτώβρη.

Εκεί, αρχίσαμε να επιχειρηματολογούμε πάνω στις ανεπάρκειες των κυνερνητικών πολιτικών και ανοίξαμε ένα δημόσιο χώρο συζήτησης για να συντάξουμε ένα φεμινιστικό σχέδιο απέναντι στην ανδρική βία και καλέσαμε σε κινητοποιήσεις και σε διαδήλωση σε εθνικό επίπεδο.

Το σημείο εκκίνησής μας είναι η επιθυμία να αποκηρύξουμε τις κυβερνητικές ενέργειες, που πάντα στηρίζονται στην έκτακτη ανάγκη, μια προσέγγιση που δεν αναγνωρίζει τη δομική διάσταση της βίας. Αντιθέτως, το φεμινιστικό μας σχέδιο -το πολιτικό μας μανιφέστο- επαναστοχάζεται ριζοσπαστικά την κοινωνία, ασκεί κριτική στις νεοφιλελέυθερες πολιτικές οι οποίες αποτελούν μια εκ νέου κατάφαση της πατριαρχικής τάξης του κόσμου. Ήταν ακριβώς αυτός ο ριζοσπαστικός και σύνθετος λόγος που είχε τη δυνατότητα να συσσωματώσει και να να κινητοποιήσει.

Στις 26 Νοεμβρίου – κατά την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών-  στη Ρώμη περίπου 300.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, όπως και την 8η Μάρτη -την ημέρα της παγκόσμιας απεργίας των γυναικών- σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ιταλίας, όπως και σε μικρότερες πόλεις και χωριά οι γυναίκες πήραν πίσω το δικάιωμά τους στην απεργία.

Από την αρχή συνδεθήκαμε με όλες τις γυναίκες που σε ολόκληρο τον πλανήτη κινητοποιούνταν, προσπαθώντας να έχουμε μια παγκόσμια προοπτική, γιατί αν η βία είναι δομική χρειάζεται να έχουμε μια δομική απάντηση στη βία. Non Una Di Meno, το όνομα του κινήματός μας, είναι η μετάφραση του συνθήματος Ni Una Menοs των αργεντίνων αδελφών μας και συντροφισσών. Και στη διάρκεια όλου του χρόνου, έχουμε προσπαθήσει να ενισχύσουμε αυτή τη σύνδεση με την Αργεντινή, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Πολωνία και πάει λέγοντας.

Υπό το πρίσμα της ανάλυσης, έχουμε επερωτήσει κάποιες παραδοσιακές κατηγορίες, για παράδειγμα την υποτιθέμενη “κρίση της πατριαρχίας”, για να εξακριβώσουμε αν είναι ακόμη χρήσιμες για να καταλάβουμε την κλιμάκωση της βίας ενάντια στις γυναίκες. Στην πραγματικότητα, η αύξηση της βίας ενάντια στις γυναίκες δεν είναι απλά ένα ιταλικό φαινόμενο, και τα δεδομένα που έρχονται από τον παγκόσμιο νότο είναι ακόμη χειρότερα. Έχουμε ορίσει τη βία ως ένα δομικό φαινόμενο, και όχι ως μια έκτακτη συνθήκη, η οποία αφορά όλες τις σχέσεις εντός της κοινωνίας και όχι μόνο τις ιδιωτικές σχέσεις. Υπό αυτή την οπτική, έχουμε ανακαλύψει μια εγγενή σύνδεση ανάμεσα σε αυτή τη φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και της έμφυλης βίας. Διαβάζοντας τη Σίλβια Φεντερίτσι, έχουμε μιλήσει για νέο κυνήγι μαγισσών: μια νέα φάση πρωταρχικής συσώρρευσης που παράγει μια επαναφεουδαρχικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, με έναν ανησυχητικό συνδυασμό ανάμεσα στο αρχαϊκό και το μοντέρνο. Μια επανααποικιοποίηση, που ξεκινά από τα γυναικεία σώματα, επειδή εκεί εγγράφεται  η συνύπαρξη της παραγωγής  με την αναπαραγωγή. Ένας νέος εγκλεισμός των γυναικών εντός των τειχών του σπιτιού λαμβάνει χώρα.

Αυτή είναι η παράδοξη φύση της καπιταλιστικής συσώρρευσης στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της: από τη μια πλευρά, ο καπιταλισμός μπορεί να  συλλαμβάνει και να δίνει αξία στις διαφορές φύλου, φυλής και κουλτούρας -εδώ σκεφτόμαστε για παράδειγμα τη διαχείρηση της διαφορετικότητας και το ροζ ξέπλυμα (pinkwashing) και γενικά όλες τις νέες μορφές παραγωγής που μπορούν να αποκομίσουν κέρδος από τις υποκειμενικότητες, τον τρόπο ζωής, τα συναισθήματα, τις δυνατότητες των σχέσεων και της φροντίδας. Και από την άλλη πλευρά, είμαστες μάρτυρες μιας επανανάδυσης του αρχαϊκού: νέες συμπεριλήψεις, αποκλεσμοί, καταπίεση και περιορισμοί στις επιλογές του σώματός μας (όπως οι περιορισμοί στην έκτρωση και την αντισύλληψη), νέος φονταμενταλισμός ενάντια στις γυναίκες και τους LGBTQIA.

Έτσι, έχουμε αρνηθεί μια πολιτισμική ανάλυση που θυματοποιεί τις γυναίκες, με σκοπό να υιοθετήσουμε μια ανάλυση που συνδέει τη βία με τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες.

Οι διακηρύξεις μας δεν είναι απλά εκ των υστέρων απαντήσεις στην έμφυλη βία, αλλά θέλουν να αλλάξουν τους δομικούς όρους που παράγουν τη βία. Θέλουμε ένα βασικό εισόδημα για αυτοκαθορισμό απέναντι στη γενική φτωχοποίηση, ένα βασικό εισόδημα για ατομική αυτονομία απέναντι στην οικονομική εξαρτηση, που καθιστά αδύνατο να αποχωρήσει κάποια από βίαιες σχέσεις. Θέλουμε μια καθολική ευημερία και κοινωνικές παροχές, ένα ελάχιστο ευρωπαϊκό εισόδημα απέναντι στο έμφυλο χάσμα μισθών και τον κοινωνικό ντάμπινγκ. Ενάντια στην επισφάλεια, την εκμετάλλευση και την ανισότητα στην αγορά εργασίας, που έχει επιδεινωθεί από την οικονομική κρίση και τις τελευταίες εργασιακές μεταρρυθμίσεις. Για ένα διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα, που διαπαιδαγωγεί για το σεβασμό των διαφορετικοτήτων. Θέλουμε τον πλήρη σεβασμό των γυναικείων επιλογών εντός του συστήματος υγείας, τη χρηματοδότηση τω κέντρων γυναικών απέναντι στη βία και τον πλήρη σεβασμό της ανεξαρτησίας αυτών, κέντρα που πρέπει να είναι χώροι αυτοοργανωμένοι από τις γυναίκες και για τις γυναίκες.

Από τη στιγμή που είμαστε αντιμέτωπες με μια συστηματική και παγκόσμια επίθεση,  η απάντησή μας πρέπει να είναι δομική, ριζοσπαστική και διεθνική. Πιστεύουμε πως αναφορικά με αυτό το κίνημα, μπορούμε πιθανά να μιλήσουμε για ένα τρίτο κύμα φεμινισμού.

Σε διαφοροποίηση απο άλλα παγκόσμια κινήματα, δεν ψάχνουμε για γενικές και καθολικές  διακηρύξεις, αλλά εκκινούμε από τη μερικότητά μας, από τα σώματά μας, από τα σεξουαλικοποιημένα σώματά μας, για να κοινωνήσουμε αυτές τις διαφορές σε κοινούς αγώνες, απεργώντας μαζί, και γράφοντας μαζί τις διακηρύξεις μας. Αυτό σημαίνει πως δεν μαχόμαστε μόνο για τις γυναίκες αλλά για την απελευθευθέρωση όλης της κοινωνίας. Υπό αυτή την έννοια, ο φεμινισμός είναι μια οπτική, ένας φακός μέσα από τον οποίο διαβάζουμε την πραγματικότητα, οργανώνουμε τους αγωνες, συλλαμβάνουμε αυτό που θέλουμε και το αποκτούμε!

Η 8η Μάρτη το έκανε αυτό ορατό: σε περισσότερες από 50 χώρες οι γυναίκες κατέλαβαν τους δρόμους, και οργανώθηκαν, κάνοντας τους εαυτούς τους πολιτικά υποκείμενα και όχι μόνο θύματα βίας. Με την 8η Μάρτη πήραμε πίσω την απεργία από τα παραδοσιακά συνδικάτα, δώσαμε στην απεργία ένα νέο νόημα, όχι μόνο οικονομικό και όχι μόνο συμβολικό, αλλά και τα δύο μαζί: ήταν μια κοινωνική απεργία, μια απεργία από την παραγωγική και αναπαραγωγική εργατική δύναμη, από την ανεξάρτητη και οικιακή εργασία, μια απεργία των ανέργων, των επισφαλώς εργαζομένων και free-lance εργατών.

Στην Ιταλία, μετά την απεργία έχουμε επικεντρωθεί στο γράψιμο του φεμινιστικού μας σχεδίου απέναντι στην ανδρική βία και αυτό έχει υπάρξει το μέσο για να οικοδομήσουμε μαζί μια κοινή προοπτική. Αλλά και πέρα από αυτό, πιστεύουμε ότι ο μόνος τρόπος να συνεχίσουμε και να διατηρήσουμε την οργανωτική μας ικανότητα και συνέχεια είναι να παλέψουμε πάλι, και να διανοίξουμε χώρους μετασχηματισμού. Γι΄ αυτό το λόγο θα συμμετέχουμε στη μέρα δράσης που οργανώθηκε από τις γυναίκες της Αργεντινής. Την 28η Σεπτεμβρίου θέλουμε να οργανώσουμε μια διεθνή ημέρα δράσης για το δικαίωμα στην έκτρωση και την επιλογή για το σώμα μας, για δωρεάν και καθολική ιατρική φροντίδα, ενάντια στις νέες περικοπές στην υγεία, διότι αποτελούν μια ευθεία επίθεση στη ζωή και την αξιοπρέπειά μας. Το να διευρύνουμε τη συμμετοχή στην 28η του Σεπτέμβρη είναι η πρώτη και βασική αποστολή μας για ένα νέο φθινόπωρο φεμινιστικών αγώνων. Θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε αυτό στη Ρώμη, ελπίζουμε ότι μπορεί να γίνει και στην Αθήνα.

Pubblicato su k-lab